باورم نمی شود

  باورم نمی شود  

باورم نمی شود که این همه از من دور هستی

باورم نمی شود که دستهای مهربانت به دور از از این دل پریشان و آشفته من است

باورم نمی شود که تنها و بدون قلب مهربانت زندگی را سپری می کنم

نمی دانم کی و کجا می توانم قلب آشفته و دل پریشان خود را به دور از تو سازش دهم

اشک های معصومانه ام را به پایت می ریزم و سپری می کنم لحظه های تلخ و شیرین را

باورم نمی شود که در برابر تو ، چون قطره ای از ساحل بی کرانم

باورم نمی شود که می خواهی آن دستهای گرمت را از من کوتاه کنی

نمی دانم چگونه می توانم باوری را به خود راه دهم که پایانش بودن با تو باشد

اشک هایم را به پایت می ریزم ، می ریزم تا مرا نیز قطره ای از دریای بی کران عشقت بدانی

و تا بی کران ها خواهم رفت تا باورم کنی ، پس باورم کن ای رفیقم