همدم من

  همدم من

همدم من در سپده دم صبح عاشقی طلوع زیبای خورشید آسمانها بود

همدم من همان بهاری بود که با آمدنش زیبایی و طراوت را زنده کرد

همدم من همان اشک های خشکیده ام بود که از چشم هایم سرازیر می شدند

همدم من همان باران بود و لطافتش و زیبایی قطراتش بود ...

چشمهایم قربانی نگاه هایی کردم که پایانش پوچ و گنگ بود !!!

همدمم، جز آوارگی و سکوت چیزی بیش نبود

من همان مرد تنهای عاشقم، منم همان گل خشکیده و پژمرده شده روی شاخه ای از درخت انتظار !

آری، همدمم همان گل پژمرده و خشکیده روی شاخسار بود

همدمم به لطافت بهار نو امید و لبهای خشکیده ام بودند

همدمم همان چشم هایم بودند که سحرگاهان به جاده های انتظار پر می کشیدند ... !