پناهگاه من

   پناهگاه من   

پناهگاهم در میان تمام شب هایم جز خودم و یک اتاق خالی و سکوت ، چیزی بیش نبود

وقتی که دلم می گرفت ، وقتی که گریه ام از سر می گرفت ، تنها

پناهگاهم خلوت تنهایی بود ...

در طول زندگانیم کسی نپرسید چرا لبخندهایت خشک و بی امید است

کسی خلوت تنهاییم را حس نکرد . . . آسمان بغضش را بر سر من خالی کرد

و برای همیشه مرا با سکوت ، رها کرد

حتی لحظه ای نشد که گریه ام بدون ابراز محبت نسبت به

تو باشد ، نسبت به تو تنهاترینم ... شاید اشک هایم را به پایت ریختم تا زندگی را از سر بگیرم

شاید گریه هایم را شبانگاهان ستارگان آسما ن برایت نقل کرده باشند

شاید سکوتم نشانه زندگی و گذر از بی کسی بود

امروز بیشتر از همیشه دلم برایت تنگ است و برایت می لرزد ، برای دیدنت

می خواهم نفسم را در سینه ام برای لحظه ای نیز حبث کنم و چیزی

از دل آشفته خود جلوه گر کنم ... دل من که گریسته و می گرید و خواهد گریست

آری ، پناهگاه من ، تنها جایگاه من عشق من است

جایگاهی که دیرینه است که در میان آرزوهایم پنهان شده اند و شاید هم گم کرده ام باشد

مامن و پناهگاه من در میان سکوت تنهاییم مانده است و می ماند